ZNACZENIE: Pogląd etyczny stawiający szczęście osobiste jako najważniejsze dobro i jedyny stały motor ludzkiego postępowania.
UŻYCIE: Eudajmonista nie definiuje szczęścia tak jak je rozumiemy współcześnie – subiektywne zadowolenie stymulowane przez wakacje w tropikach i nowy samochów; szczęście według eudajmonizmu osiąga się jako skutek właściwego postępowania i równowagi ducha. Eudajmonizm był szczególnie popularny w etycznych teoriach epoki hellenistycznej (323 r.p.n.e. – 30 r.n.e.).
PRZYKŁAD: Między stoikami i Arystotelesem toczyła się dyskusja o źródła eudajmonizmu; ten drugi twierdził, że obok równowagi ducha równie istotne dla osobistego szczęścia są dobra zewnętrzne: zdrowie, bogactwo czy uroda.
ETYMOLOGIA: gr. eudaimonía – szczęście.
Słowo Dnia 